Είναι μεγάλο προνόμιο για όσους ζούμε και αναπνέουμε σ΄ αυτόν τον τραγικό τόπο, τον γεμάτο τραύματα, θαύματα, του θεού σπουδάγματα και τον απύθμενο σαν το πιθάρι των Δαναΐδων, είναι, λέω, προνόμιο να συνυπάρχουμε με τους εν ενεργεία ποιητές μας. Αυτή είναι η προίκα μας και ας πάνε να λένε ό,τι δεν καταλαβαίνουν οι διάφοροι τρακαδόροι της Ιστορίας. Τώρα που η Ευρώπη έχει ορφανέψει από ποιητές, εδώ τουλάχιστον είκοσι συμπολίτες μας συνωμοτούν εναντίον της πραγματικότητας θητεύοντας σε μιαν άλλη πραγματικότητα απρόσιτη στους τρακαδόρους της Ιστορίας.
Είναι προνόμιο να ζούμε και να απολαμβάνουμε κάθε φορά τα νέα ποιήματα της Κικής Δημουλά.
Κάθε φορά μάς αιφνιδιάζει με την ανατροπική τής ίδιας της ποιητικής της, το υπαρξιακό ψύχος της γλώσσας της και την κάμινο των λυτρωτικών παθών που την κατακαίουν.
Η Δημουλά, στη νέα της συλλογή «Εύρετρα» (Ικαρος), ισορροπεί πλέον πάνω στην άβυσσο όπου κάτω της χαίνει το ερωτηματικό κενό ή η κενότης των ερωτημάτων.
Πάντα η Δημουλά καλλιεργούσε μια φιλόσοφο ποίηση, τώρα όμως η ποίησή της έγινε πλατωνική «Μελέτη θανάτου».
Θυμίζω πως αυτός είναι ο ορισμός της Φιλοσοφίας.
tanea.
