Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Ο ΑΝΑΒΑΛΟΣ ΠΡΟΣ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ ..... ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ

Λάβαμε κι εμείς και δημοσιεύουμε, το άρθρο του κου Βασ.Γκάτσου, για τον Ανάβαλο.

 Μέσα στα εκάστοτε παραπολιτικά πυροτεχνήματα που ρίπτονται στην Ερμιονίδα είναι και ο ερχομός του Ανάβαλου.
 Αρκεί κάποιος να τον σκεφθεί τον ερχομό, ή τον υποσχεθεί για πολιτικούς συνήθως λόγους και το δένουν όλοι κόμπο.
  Μήπως τα ίδια δεν έγιναν όταν κάποιοι ονειροπόλοι λανσάρισαν την ιδέα του αεροδρομίου στην Τραχειά (παλαιότερα ήταν στο Πορτοχέλι το... ονειροδρόμιο) και τη νεότερη σύνδεση της Ερμιονίδας με τραίνο; Το δένουμε αμέσως κόμπο, το δικαιούμαστε ως ο περιούσιος λαός της Ερμιονίδας και το απαιτούμε σύμφωνα με την ερμιονίτικη παροιμία: απ’ τον κ... στο τηγάνι.
 Στο βάθος του μυαλού βέβαια η κουτοπονηριά για την έλευση του Σωτήρος, τουτέστιν του Κουτόφραγκου.
  Χωρίς να κουνήσουμε το δακτυλάκι μας θα έρχονταν οι κουτόφραγκοι στο αεροδρόμιο της Τραχειάς και σε 20 λεπτά στην Ερμιονίδα. Ή με το τραίνο όλη η Αθήνα θα ήταν εδώ σε μια ώρα, γιατί θα ήταν βέβαια υπερταχεία όχι καρβουνιάρης. Έτσι θα έρεε το χρήμα και θα το μαζεύαμε.
  Έτσι και με τον Ανάβαλο, θα μας τον φέρνανε και θα έρεε το νερό να γεμίζει τις δεξαμενές των Δήμων, τις πισίνες των εξοχικών και τις στέρνες των γεωργών.
Έχουμε ακόμη τη νοοτροπία του .... ασημένιου δολάριου.
 Λέγανε λοιπόν οι παλιοί Ερμιονίτες που είχαν πάει στο Αμέρικα:
Άκουγε ένας συμπατριώτης ότι τα δολάρια στην Αμερική είναι στους δρόμους.   Υπάρχει τόσο πολύ χρήμα που άμα του Αμερικάνου του πέσει δολάριο δε σκύβει να το σηκώσει. Έτσι όταν πέρασε τις διαδικασίες, πήρε και τα χαρτιά του, βγήκε στους δρόμους και να μπροστά του ένα ασημένιο δολάριο. Πήγε να σκύψει αλλά σκέφτηκε «ακόμη δε βγήκα στη πόλη και βρήκα ένα. Φαντάσου τι γίνεται πιο μέσα, θα τα μαζεύω στο δρόμο με τις χούφτες». Ποιο μέσα τον περίμεναν 2000000 πιάτα για πλύσιμο, λέγανε γελώντας οι Ερμιονίτες.
  Έτσι και τους κατοίκους της Ερμιονίδας, ως προς το νερό τους περιμένει τεράστιος κόπος και έξοδα αν θέλουν να έχουν καλό πόσιμο νερό και κατάλληλο για άρδευση. Γιατί ο Ανάβαλος δεν αναβάλλεται απλώς. Δεν μπορεί να έρθει.
Είχα σε ένα παλαιότερο άρθρο μου αναλύσει τα βασικά στοιχεία της Οδηγίας 60/2000 της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
 Τονίζεται εκεί σαφέστατα ότι για κάθε λεκάνη απορροής υδάτων (η Ερμιονίδα σχεδόν συμπίπτει ακριβώς με μία τέτοια λεκάνη) πρέπει να εκπονηθεί πλήρες σχέδιο διαχείρισης, παρακολούθησης, υπολογισμού, μέτρησης κ.λ.π., κ.λ.π. όλων των υδάτων, επιφανειακών, υπογείων, κ.λ.π. μέχρι και παρακτίων. Αφού αυτό το σχέδιο γίνει πραγματικότητα και αφού ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα, ώστε η χρήση του νερού να είναι βιώσιμη, δηλαδή με φράγματα στα βουνά, με μέτρα εξοικονόμησης και ενίσχυσης των υπογείων υδάτων κ.λ.π., μόνον τότε μπορεί να τεκμηριωθεί απαίτηση για υδροδότηση της Ερμιονίδας από μια άλλη λεκάνη απορροής για λόγους δημοσίου συμφέροντος.
  Και ως δημόσιο συμφέρον νοείται μόνον το νερό για τις ανάγκες των οικισμών μας. Δηλαδή μόνον αν, παρ’ όλη την διαχείριση, διψάμε μπορούμε να επικαλεστούμε λόγους δημοσίου συμφέροντος και όχι γιατί μας ήρθε να καλλιεργήσουμε μπανάνες, ή καρπούζια. Και η λύση με τη βοήθεια του κράτους δεν είναι η υποχρέωση μιας άλλης λεκάνης απορροής να μας δώσει το νερό που έχουμε ανάγκη, μάλιστα τη στιγμή που δεν υπάρχει λεκάνη στην Αργολίδα που να έχει αφθονία υδάτων.
  Η λύση μπορεί να είναι η κατασκευή μιας μεγάλης Μονάδας Αφαλάτωσης.
  Άρα κανένας Δήμαρχος, ούτε ο μελλοντικός Έπαρχος Ερμιονίδας μπορεί να θεμελιώσει αίτημα για νερό από άλλη λεκάνη απορροής, δηλαδή να ζητήσει μέρος του νερού του Ανάβαλου, χωρίς να έχει προηγηθεί η προαναφερθείσα τεκμηρίωση. Χώρια βέβαια τα περιβαλλοντικά προβλήματα, όταν από μια λεκάνη στερείς νερό και το πας σε άλλη.
   Αυτό λοιπόν πρακτικά σημαίνει ότι αν σήμερα άρχιζαν ή ήδη είχαν προχωρήσει έργα μεταφοράς του νερού του Ανάβαλου προς Ερμιονίδα θα έρχονταν σε αντίθεση με πολύ βασικές περιβαλλοντικές οδηγίες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, άρα και νόμους περιβαλλοντικούς της χώρας μας. Οποιοσδήποτε πολίτης της Αργοναυπλίας έχει έννομο συμφέρον για χρήση του Ανάβαλου και με προσφυγή στο ΣτΕ η το Ευρωπαϊκό δικαστήριο μπορεί να σταματήσει ή ακυρώσει το έργο.
Στις περιπτώσεις αυτές ο οργανισμός που εξαγγέλλει το έργο «Μεταφορά νερού από τον Ανάβαλο στην Ερμιονίδα» καθώς και ο οργανισμός που θα το υλοποιήσει ζητάει την γνωμοδότηση επιφανών νομικών, συνήθως καθηγητών ανωτάτων ιδρυμάτων μας. Αυτοί βάζουν κάτω τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, τους νόμους, τις ΚΥΑ και κυρίως τη νομολογία για παρόμοια θέματα. Η γνωμοδότηση μπορεί να είναι θετική που ανάβει το πράσινο φως στο έργο. Μπορεί να είναι απορριπτική, δηλαδή είναι τέτοιοι οι νομικοί κίνδυνοι που καλόν είναι να μην ξεκινήσει τέτοιο έργο. Μπορεί να είναι συμβουλευτική, δηλαδή να επισημαίνει ενέργειες που πρέπει να προηγηθούν, ώστε να πάρει πράσινο σήμα το έργο.
  Με άλλα λόγια το θέμα της εκτροπής του Αχελώου προς τον Θεσσαλικό κάμπο έχει τα ίδια προβλήματα με τον Ανάβαλο. Δεν μπορούν να τεκμηριωθούν λόγοι δημοσίου συμφέροντος πριν την ολική εφαρμογή της οδηγίας 60/2000 για την λεκάνη απορροής των νερών της Θεσσαλίας.
  Μάλιστα είναι τόσες οι προσφυγές στο ΣτΕ για την εκτροπή του Αχελώου και τόσο τεκμηριωμένες που .....ζαλίστηκε και το ΣτΕ και διατυπώνει ερωτήματα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Στην Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ, 11/122/2009 διατυπώνονται αυτά τα ερωτήματα και η εφημερίδα επιχαίρει, γιατί μπαίνει φρένο σε αυτό το περιβαλλοντικό έγκλημα.
  Άρα είτε μιλάμε για την εκτροπή του Αχελώου ή την εκτροπή του Ανάβαλου προς την Ερμιονίδα, περιβαλλοντικά και εννοιολογικά μιλάμε για το ίδιο πράγμα.
   Επί αυτού του θέματος προφανώς δεν μπορεί να διαφέρει η θέση των κομματικών οργανώσεων, ή η θέση των περιβαντολογούντων, ανάλογα με το αν βρίσκονται στην λεκάνη απορροής που λέγεται Ερμιονίδα, ή σε αυτή που λέγεται Κάμπος Αργοναυπλίας.
Αν η εκτροπή του Αχελώου είναι περιβαλλοντικό έγκλημα, το ίδιο είναι και η εκτροπή του Ανάβαλου, μας συμφέρει δεν μας συμφέρει.

Έρρωσθε,
Β. Γκάτσος
14.12.09